Hollental (Piekielna Dolina)... Magiczne miejsce niedaleko Wiednia, w Austrii. Popularny rejon wśród wspinaczy, oferujący wspinanie o charakterze skałkowo-górskim. Bardziej górskim, bo ściany dochodzą tam do 500 m wysokości, drogi są bardzo długie, nawet kilkanaście wyciągów. Błędem jest twierdzenie, że to rejon łatwy topograficznie i że wspinanie przypomina nasze Polskie skałki. Wybierając się tam należy się solidnie przygotować, nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim logistycznie... Trzeba wziąć pod uwagę bardzo zmienną w tym rejonie pogodę. Wybierając się na którąś z dłuższych dróg, bez odpowiedniego wyposażenia typu cieplejsze, nieprzemakalne ciuchy, odpowiednia ilość wody i energetyczne żarcie w plecaku- może okazać się mrocznym w skutkach posunięciem.
Z takim właśnie podejściem docieramy późno w nocy do miejscowości Kaiserbrun, na darmowy camping. Po całym dniu "wyrypy" na Grossglocknerze, wspinaczce granią Studlgrat, stresującym i długim zejściu oraz po 4 godzinach jazdy autem. Jesteśmy "wypompowani", więc po rozbiciu namiotów wypijamy po kilka obrzydliwych piw (nie wiedzieć czemu, nie mają w Austrii smacznego Żubra, choćby Vip z Biedronki smakowałby lepiej :) ) majacząc, kładziemy się spać.
Ranek wita Nas palącym słońcem i niebieskim niebem, bez ani jednej chmurki. Nastroje mamy raczej suche, każdy z nas jest potwornie zmęczony i potrzebuje przynajmniej jednego dnia na regenerację sił. Otępieni zmęczeniem podejmujemy decyzję (jak się później okazało, o mały włos tragiczną w skutkach) ,o wspinaczce wybraną wcześniej drogą.
Docierając pod ścianę Stadlwand w dwóch zespołach w składzie: ja-Tomek oraz Krzysiek-Paweł, okazuje się, że jeden z Nas nie zabrał schematu wybranej drogi. Po dość burzliwych rozmowach i decydowaniu "co robić", wybieramy drogę, której schemat akurat mamy ze sobą. Pada na kilkunastowyciągową, prawie 400 metrową drogę Richterweg V-. Pogodowa sielanka trwa dalej, słońce pali Nam pyski i wyciska z Nas przysłowiowe siódme poty. Szturmując początek pierwszego wyciągu drogi, w oddali widać nadciągające czarne chmury. Zapewne podjęlibyśmy decyzję o wycofie i powrocie gdyby nie to że te chmury spokojnie wisiały sobie praktycznie w bezruchu nad masywem daleko od Nas. Kontynuujemy więc nasze wspinaczkowe zmagania, otępieni zmęczeniem i urodą drogi, nie wiedząc w co tak naprawdę się pakujemy...
Na bodajże 12 wyciągu, przy stanowisku ze spitów, w szczelinie skalnej znajdujemy puszkę z zeszytem wpisów. Niestety, nikt z Nas nie wpada na to, że to koniec drogi i że trzeba brać nogi za pas i rozpocząć zjazdy w dół. Wspinamy się więc dalej nie świadomi tego, że zaczęliśmy kolejną drogę "Stadlwandgrat", która łączy się z naszą "Richterweg". Nie byłoby to nic strasznego, gdyby nie nadciągające w Naszą stronę czarne chmurzyska burzowe...
Koszmar każdego Taternika, Alpinisty zaczął się spełniać. Jesteśmy ponad 400 m nad ziemią i nagle zaczyna potwornie wiać, następnie padać śnieg , by następnie przerodzić się w ulewny, lodowaty deszcz z szalejącymi dookoła piorunami. Nikt z Nas nie był na to przygotowany, wybraliśmy się pod ścianę bez zapasu jedzenia, odpowiedniej ilości wody i co najważniejsze i najgorsze: na lekko, w cienkich, przewiewnych spodniach i koszulkach, bez choćby najcieńszej kurtki w plecaku...
Krzysiek z Pawłem przyśpieszyli i zniknęli gdzieś za załamaniem drogi. My z Tomaszem też kontynuujemy wspinaczkę, żeby nie wpaść w hipotermię. Skała jest mokra, chwyty stają się niepewne i ślizgają Nam się nogi. Jesteśmy w szoku i mocno zdezorientowani, nie mamy pojęcia co robić dalej. Po jeszcze kilku metrach wspinania, Tomasz zauważa w miarę dogodne zejście z drogi, na ledwo widoczną ścieżkę w dół. Postanawiamy dostać się tam mimo że nie wiemy, w jakiej sytuacji są Krzysiek z Pawłem. W ulewnym deszczu na skraju wyczerpania schodzimy w niebezpiecznym terenie, po cholernie stromych żlebach, które przecinają pionowe ściany. Mamy dość i chce nam się ryczeć, jeszcze nikt z nas, nigdy nie był w tak złym położeniu! Po kilku godzinnym kluczeniu od żlebu, do żlebu i znajdowaniu w miarę bezpiecznego zejścia, robimy 2 kilkudziesięciometrowe zjazdy na linie, do podstawy ściany. Jesteśmy szczęśliwi, że żyjemy i że stoimy wreszcie na pewnym gruncie, choć pełni obaw i zmartwień o Naszych kompanów. Jak się później okazało, chłopaki pokonali jeszcze kilka wyciągów na grani i podjęli decyzję o wycofie w niedogodnym terenie, w skutek czego zostawili w ścianie mnóstwo sprzętu, min zaklinowaną na drzewie linę...
Po tak koszmarnym dniu, późnym wieczorem na parkingu, wymieniamy się spostrzeżeniami, wrażeniami i wyciągamy wnioski z Naszej niewiedzy na temat tego rejonu. Nie mamy nawet ochoty zostać tam na noc i jednogłośnie decydujemy o powrocie do Polski tego samego dnia!
Nigdy więcej Austriackich "skałek" bez wcześniejszego przygotowania i zapoznania!
Nigdy więcej wspinania bez choćby cienkiej kurtki w plecaku i zapasu wody!
Nigdy więcej lajtowego podejścia do gór!
23 lipca, 2010 roku, minęła setna rocznica zdobycia Południowej Ściany Zamarłej Turni. W 1910 r pierwszego przejścia dokonali Henryk Bednarski, Leon Loria, Stanisław Zdyb i Józef Lesiecki. To im zawdzięczamy pierwszą drogę na tej ścianie- Drogę Klasyczną (V). 
6 wyciągów skracamy do 5, łącząc dwa kluczowe w jeden (pomyłkowo :) ). Drugi raz w przeciągu 2 tygodni na Zamarłej i drugi raz niemiłosiernie podsmażyło Nas w ścianie (wcale nie narzekam) :). Co do samej drogi... Zastaliśmy tam coś, czego nikt z Nas się nie spodziewał. Mianowicie, KRUSZYZNA i to w dwóch kluczowych wyciągach za V... Drogę oceniam na ładną, gdyby nie ta kruszyzna właśnie, dałbym punkt wyżej :), jednak to tylko moje skromne zdanie, moje odczucie... Bardziej podobał mi się 3 wyciąg trawersujący, czwórkowym terenem, w lewo, do stanowiska, przed głównymi trudnościami, oraz ostatni 6-sty, prowadzący bardzo fajnym zacięciem.
